حافظا می خور و رندی کن و خوش باش ولی          دام تزویر مکن چون دگران قرآن را
ای چنگ فروبرده به خون دل حافظ                         فکرت مگر از غیرت قرآن و خدا نیست
عشقت رسد به فریاد ار خود به سان حافظ             قرآن ز بر بخوانی در چارده روایت
حافظ به حق قرآن کز شید و زرق باز آی                  باشد که گوی عیشی در این جهان توان زد
زاهد از رندی حافظ نکند فهم چه شد                     دیو بگریزد از آن قوم که قرآن خوانند
حافظا در کنج فقر و خلوت شب های تار                 تا بود وردت دعا و درس قرآن غم مخور
گفتمش زلف به خون که شکستی گفتا                 حافظ این قصه دراز است به قرآن که مپرس
صبح خیزی و سلامت طلبی چون حافظ                  هر چه کردم همه از دولت قرآن کردم
ندیدم خوش تر از شعر تو حافظ                             به قرآنی که اندر سینه داری
ز حافظان جهان کس چو بنده جمع نکرد                  لطایف حکمی با کتاب قرآنی